Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. . Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. . Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. . Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. . Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her şey böyle başladı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. .

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her şey böyle başladı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. . David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. . Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. . Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu.